Eurytmia – opracowany przez Rudolfa Stainera sposób poruszania się, skoordynowany z rytmem muzyki, przy jednoczesnej recytacji odpowiednich tekstów (swoją formą przypomina balet). Stanowi połączenie ludzkiej mowy, specjalnych gestów i ruchów tanecznych. Określana też jako widziana mowa lub mowa widzialna w ludzkim ruchu.
Stanowi obowiązkowy przedmiot we wszystkich szkołach waldorfskich. Metoda ta była inspirowana antropozofią, jej celem jest ustanowienie harmonii pomiędzy człowiekiem i jego ciałem, aby jako osoba – rozwinął swoje najlepsze zdolności; aby zdobył pełną kontrolę nad sobą. Dodatkowo ma poprawiać samopoczucie, i rozluźniać napięcia psychiczne.
W Niemczech, Wielkiej Brytanii istnieją niezależne szkoły eurytmii. Jedna z nich – Camphill Eurythmy School – tak opisuje stosowane metody:
Dzięki pracy z dźwiękiem i gestem, eurytmia może ujawnić moc, siłę i uzdrowieńcze możliwości słowa w ruchu i może pomóc wspólnie je zrealizować. Eurytmia uczy doświadczania muzyki jako fundamentu ludzkiego organizmu, co ujawnia się w ruchu. W eurytmii angażuje się całego człowieka – dusza, ciało i duch; eurytmia jest instrumentem, który może wyrazić mowę i muzykę, widocznym w ruchu. Podobnie jak przy grze na instrumencie, część ruchów jest właściwa, część nie. Proces twórczy polega na odnalezieniu, które ruchy są pasujące. Eurytmia jest sztuką społeczną, gdzie ruchowe interakcje między ludźmi, są ważniejsze od indywidualnych układów.
Rudolf Stainer – autor tej metody, mówi:
Figury eurytmiczne są pomyślane jako chęć przekazania, jaki motyw eurytmiczny przechodzi w rzeczywisty ruch eurytmiczny. Na trzy sposoby zatem zatrzymana jest w tych ruchach eurytmiczność: w ruchu jako takim, w uczuciu, które w ruchu tym jest zawarte, i w charakterze, który z duchowosci przelewa się w ruch.
Z kolei Heirman, jeden ze współautorów książki na temat eurytmii pisze:
Eurytmia jednak się rożni (przyp. od innych form sztuki tańca). Nie jest to reakcja tancerza na muzykę. Jest to muzyka sama w sobie na innym poziome. Nie jest to gestykulacyjny wyraz idei i sytuacji bez słów. Jest to język sam w sobie na innym poziomie.
Mamy tu do czynienia z wyraźną inicjacją duchową poprzez taniec. Człowiek ma za zadanie zaangażować całego siebie w nieznaną mu rytualną praktykę, posiadającą szerokie podłoże duchowości. Podczas spotkań prowadzący proszą o otwieranie się na nich. Według nich, eurytmia jest sztuką otwierania sił drzemiących w człowieku, będących połączonymi z siłami kosmicznymi. W szkołach eurytmii z każdym kolejnym rokiem wprowadza się kolejne stopnie wtajemniczenia. Ich program nie jest jawny (jak w szkołach waldorfskich). Po dwóch latach nauki, uczeń otrzymuje zadanie zeurytmizowania wiersza i muzyki. Zadanie to – samo w sobie – ma charakter inicjacyjny, otwierający na świat duchowy.
Zagrożenia duchowe
Eurytmia jest zagrożeniem duchowości chrześcijańskiej, jest techniką inicjacyjną. Poprzez sztukę próbuje zamazać rzeczywisty charakter tego, co rzeczywiście odbywa się podczas spotkań. To rodzaj otwarcia na działanie innej duchowości, sprzecznej z duchowością chrześcijańską – tutaj Panem jest Jezus, a nie bliżej nieokreślone siły kosmiczne, energia. Praktykowanie eurytmii jest krokiem w kierunku świata antropozofii, świata gnozy, który jest wspólnym podłożem z ideologią ruchu New Age.