W jednym z najbardziej wzorowych klasztorów w Paryżu żyła pewna zakonnica, z urodzenia Żydówka, odznaczająca się zarówno wielką cnotą, jak też wykształceniem i rozumem. Rodzice jej byli Żydami, ona zaś — nie wiem jakim sposobem — nawróciła się w dwudziestym roku życia i przyjęła Chrzest Święty.
Matka jej, duszą i ciałem przywiązana była do swej wiary. Córkę swą bardzo kochała, ale gdy dowiedziała się o jej nawróceniu, wpadła w straszną złość i od tej chwili nie przestawała używać gróźb i podstępów, by córkę „apostatkę” (odstępczynię) nawrócić do wiary swych ojców.
Córka zaś ze swej strony, nie przestawała się modlić z największą gorliwością i dokładała wszelkich starań, aby nawrócić swoją matkę.